Loslaten, een woord welke je in vele contexten kunt plaatsen. Voor mij betekend loslaten op dit moment heel veel. Wij gaan namelijk scheiden. Met dat ik het typ, merk ik op dat dit de eerste keer is, dat ik dit zo definitief naar buiten breng. Er valt een traan op mijn broek.
Loslaten, ons
Loslaten, ons gezin
Loslaten, ons huis
Loslaten, wat is geweest
Loslaten, mijn dromen
Loslaten, de toekomst die ik voor ogen had
Loslaten, de plannen die we hadden
Loslaten, uit liefde.
Maar loslaten doet ook pijn. Het opgeven van een stuk zekerheid, maar ook veiligheid. Mijn veilige haven, wat altijd zo vertrouwd voelde.
Loslaten is ook een vorm van liefde. We willen namelijk allebei het beste. Het lukt alleen niet meer samen. De metafoor dat je pas voor een ander kunt zorgen, wanneer je goed voor jezelf zorgt popt op in mijn gedachten. Dat is precies hoe dit voelt. We moeten eerst terug naar ons zelf. Terug naar ik, terug naar jij. Even geen wij. We zijn niet alleen elkaar kwijt, maar ook ons zelf. 10 jaar. 10 jaar hebben we het samen gedaan. Daar mogen we trots op zijn. We kunnen eindeloos terugkijken, waar het fout is gegaan? Wat we hadden kunnen doen. Maar we zijn moe. Moe van het nadenken, moe van het vechten, moe van het elkaar willen begrijpen, moe van het niet praten. Het enige dat we willen, is RUST. Dus nemen we stappen. En die stappen doen pijn. Ik weet weer hoe een gebroken hart voelt. Maar die stappen openen nieuwe deuren. Letterlijk en figuurlijk. Ik ben op zoek naar een andere woning, waar ik mijn leven een andere invulling kan gaan geven. Waar ik hoop de rust te vinden welke ik zo hard nodig heb. Waar ik hoop in stilte, antwoorden te vinden. Waar sta ik nu, waar wil ik heen?
Bedankt, voor alles wat is geweest
Bedankt, voor ons
Bedankt, voor alle lessen
Bedankt, voor alle kansen
Bedankt, vader van onze kinderen
Bedankt, stiefvader van mijn zoon
Bedankt.
Bedankt voor alles.
Maar oh, wat doet dit een pijn. Ik voel het zelfs fysiek. Mijn emoties, die lopen allemaal door elkaar. Ik geloof dat alles gebeurt met een reden en dat we onze les hier uit zullen leren. Dat zoiets verdrietigs plaats maakt voor iets nieuws. Nieuwe kansen, nieuwe inzichten. Maar eerst laat ik het er zijn. Mijn pijn. Mijn verdriet. Het is goed zo. Het mag er zijn. Laat het maar stromen...
Mocht je ons licht, liefde en kracht willen sturen? Graag...
We zullen het hard nodig hebben. Dankjewel. (Laat gerust een reactie achter onder deze blog)
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve mirella
Ik voel je pijn het maakt mij ook verdrietig
Ik weet wel dat je sterk bent en het zeker gaat redden met de drie jongens
Ook voor jou gaat de zon weer schijnen al denk je nu van niet
We zijn trots op je en houden van je❤️❤️❤️❤️
Lieve Mirel, aan t eind van de tunnel is het licht.. ik weet dat, geloof daarin! Dikke kus ❤️
💜 een plekje in mijn hart is altijd vrij voor jou! Niet vergeten. Het komt goed echt waar! Dat weet ik en dat voel ik.