Blog

Als ik mezelf afvraag wat nu eigenlijk de grootste uitdaging in m'n leven is op dit moment, dan is dat toch wel het ouderschap. Kinderen zijn je spiegels. En meestal spiegelen ze jouw schaduwkant, jouw triggers, jouw angsten... maar ook de verantwoordelijkheid, die je draagt als ouder. Je wilt allemaal het beste voor je kind en dat ze opgroeien als gelukkige volwassen personen. Je hebt al levenservaring en ziet vaak sneller dan je kind in, of iets nou wel zo handig is. Daarbij ben je bang dat het je kind niet goed af gaat... ik denk dat ik daarom het loslaten zo lastig vind.

Het is even stil geweest, omtrent de blogs. Maar niet in mijn hoofd, niet in mijn leven. Het gaat even wat minder lekker met me. Het frustreert me eigenlijk. Ik heb zoveel tools geleerd tijdens mijn reis tot nu toe. Waarom lukt het dan toch nog steeds niet om een gezond balans te vinden? Ik heb het gevoel, dat ik mijn hogere ik steeds minder goed kan bereiken, wanneer ik zo laag zit. Ik zoek weer aldoor afleidingen. Meer werken, altijd weg en onderweg. De kinderen zorgen daar ook wel voor, saai is het in ieder geval nooit. Het frustreert me ook, dat ik alles weet. Ik weet wel hoe het hoort: meer zelfliefde, meer me-time, meer mediteren, meer wandelen in de natuur, zachter naar mezelf toe zijn, milder naar de mensen om me heen. Ik weet het ALLEMAAL. Maar tóch het lukt me niet. Of wil ik misschien niet dat het lukt? Het voelt alsof ik het expres doe, want ondanks dat ik het wel weet, doe ik het toch niet. Te druk, te veel, overprikkeld, geen tijd, geen zin, betere dingen te doen.... Smoesjes, allemaal smoesjes. Wat een eenzaam proces, ontwaken/ spiritueel ontwikkelen. 

Up's en downs. Ik denk dat dit gewoon het leven is. De weegschaal. Het balans. Het kan niet altijd goed gaan, maar ook niet altijd slecht. In elke duisternis is wel een zonnestraal te vinden en op elke zonnige dag verschijnt wel een wolk. Soms denk ik dat ik mijzelf kwijt ben. Maar ben ik mijzelf kwijt? Of moet ik mijzelf opnieuw leren kennen? Wie ben ik zonder mijn 'oude' leven? Wat blijft er over na alle lagen die eraf gepeld zijn? Soms voel ik me sterk en trots, 'I did it!'. Soms voel ik me een sukkel. 

En dan woon je ineens in een ander huis. Mijn huis, mijn inrichting, mijn smaak, mijn rommelhoekjes, mijn regels. Het lijkt wel of ik de wind en de stroom mee had. Het is allemaal in een stroomversnelling gegaan. Maar wat voel ik me thuis op mijn nieuwe plek. Wat ben ik trots op mijn nieuwe plek. Mijn THUIS. Daar waar ik mijn rust vind. Waar mijn kinderen hun thuis hebben, maar waar ik ook tijd voor MIJ heb. Ik ben trots op mezelf, op wat ik bereikt heb, op mijn keuzes welke moeilijk waren, maar nodig. 2023, letterlijk een nieuw begin. Dit jaar staat voor mij echt in het teken van nieuwe kansen. Gewoon MIJ zijn. Genieten. Wennen. Tot rust komen. Nieuwe mensen, nieuwe kansen, nieuwe herinneringen maken. I DIT IT!!! 

De titel zegt het al. Het leven is op het moment een rollercoaster. Binnen korte tijd is er zoveel verschoven, zoveel gebeurt. Ik heb naast m'n onderneming een part-time job gevonden, waar ik begonnen ben. Dus m'n bedrijf staat even op een laag pitje. Ik heb plots een woning, waar ik deze week de sleutel van krijg. Van "0" af aan beginnen, van handdoek tot bestek, van stofzuiger tot TV... aan de ene kant iets waar ik naar uit kijk, maar ook het besef, dat het allemaal geen droom was, of een nachtmerrie? De twijfel, doe ik er wel goed aan? Had ik...? HO! STOP! Als ik zo ga denken, stap ik weg van mijn eigen ik. Dan laat ik m'n ego overheersen. Ik heb er vertrouwen in, dat gebeurt wat moet gebeuren. Dat IS gebeurt wat had moeten gebeuren. Welke les ik er uit haal uiteindelijk, zal met de tijd vast duidelijk worden. Voor nu, vooral niet teveel MOETEN, lief zijn voor mijzelf en voor de mensen om mij heen. Dankbaar voor wat er op mijn pad komt, maar ook is gekomen. Dankbaar voor de lessen welke ik nog leer en heb geleerd. Dankbaar voor de mensen die voor mij klaarstaan, maar ook klaar hebben gestaan. Liefde is ook loslaten en loslaten is liefde. 

Ik heb even mogen proeven van het geluk dat ik in mijzelf kon vinden en de rust. Zonder oordeel, dicht bij mijzelf. Een rustplek in mijzelf, in alle chaos om mij heen. Waarom voel ik dan sinds gisteren weer een ontzettende onrust? Het lukt me even niet. Ik ben terug gegaan naar het moment dat ik weer onrust ervaarde, was er misschien een trigger? Ik kan een paar dingen bedenken, alleen, wat doe je daar dan mee? Hoe kom ik weer terug bij die rust en vrede in mij? Als eerste zal ik het er laten zijn. Het kan eenmaal niet altijd goed gaan. Ten tweede, wil ik naar mijn gevoel blijven luisteren, niet over mijn eigen grenzen meer heen gaan en laten gaan. Mijzelf de juiste vragen stellen in situaties en het antwoord ook weer in mijzelf terug vinden. Maar ook vertrouwen hebben, overgave aan wat er staat te gebeuren. Dat alles wat gebeurt plaats maakt voor iets nieuws. Maar ook, welke les heb ik hier uit gemaakt? En vooral een stuk zelfliefde en zelf acceptatie, want het hoort bij mij. M'n fijne en mooie kanten en mijn minder mooie kanten. 

Ik was voor het eerst 4 nachten niet bij Reev en Marlo. Het was geruststellend dat papa bij ze was, dat gaf enige rust. Ik had een aantal volgeplande dagen, wat meteen ook afleiding was. Ik miste ze en ik keek uit naar de momenten dat we weer samen zouden zijn... Anderzijds, had ik geen zorgen en was ik echt even op mijzelf aangewezen. Ik kon weer mij zijn en voelen hoe dat is, want dat was lang geleden. Het ene moment voel ik kracht, voel ik me sterk, sterk verbonden met mijn hogere zelf.

Met enige regelmaat krijg ik tekens, in de vorm van veren onder andere. Een veer staat voor hoop, geloof en een nieuw begin. Mooie boodschap in deze moeilijke tijden. Vaak zie ik ook dubbele cijfers of spiegel uren, dan weet ik, ik ben niet alleen. Soms google ik wat en dan past de boodschap weer helemaal in m'n thema! Geloof het of niet, maar ik voel me in ieder geval gesteund en nooit alleen. Waar een deur sluit, opent weer een ander. Ik hoop dat dat over niet al te lange tijd de deur is van mijn nieuwe woning. Want dat ik die ga krijgen, daar manifesteer ik me natuurlijk een ongeluk op. Er zijn al heel wat verzoekjes het universum ingestuurd! Nu alleen nog hopen en duimen... Hoe gaat het met je? Trek je het allemaal? Hoe houdt je je staande? Zijn allemaal vragen welke ik geregeld krijg. Heel lief! En eigenlijk, voel ik me over het algemeen prima. Lastig is meer, het zakelijke gedeelte van een scheiding. Of je onderhandeld over een koe. Maar het is geen koe welke ik wil kopen, het gaat over m'n kinderen. Over hoe vaak ze bij mij zullen zijn en hoe vaak bij hun vader.

Waar een scheiding is, zijn emoties. Alles wat onuitgesproken bleef, voor lange tijd, baant zich een weg naar buiten. Vaak niet op de meest tactvolle manier. Ik merk dat het mogelijk is, om allerlei emoties tegelijk te ervaren, van verdriet naar boosheid naar opluchting en empathie. Waar we bang voor waren, is gebeurd. We dachten, dit doen we wel even! In één huis leven, alles rustig aan regelen. Maar daar waar je met een been al buiten de deur staat, zorgt dat ook voor onrust. De bom barstte en dat is nou precies NIET wat we wilden voor ons zelf en al helemaal niet voor de kinderen. En daar zitten we dan... om beurten bij onze ouders. Verscheurd van verdriet, de kinderen te moeten missen. Met emoties welke van hot naar her gaan. Niet wetende hoe lang we in deze situatie zitten. De mediator heeft alle stukken inmiddels ontvangen, wachtend op een afspraak, om alles écht in gang te gaan zetten. Aan de ene kant, teleurstelling en verdriet. Aan de andere kant een vreemd soort van opluchting. De kogel is daadwerkelijk door de kerk,  

Loslaten, een woord welke je in vele contexten kunt plaatsen. Voor mij betekend loslaten op dit moment heel veel. Wij gaan namelijk scheiden. Met dat ik het typ, merk ik op dat dit de eerste keer is, dat ik dit zo definitief naar buiten breng. Er valt een traan op mijn broek.

Keuzes, keuzes. Keuzes, of ze nou groot zijn of klein. Ik heb er altijd al moeite mee gehad. Want wanneer is het mijn intuïtie wat spreekt en wanneer is het mijn brein dat zich ermee bemoeit? Vaak kom ik er pas achteraf achter, wanneer blijkt dat m'n eerste gevoel toch goed zat en dat toch mijn intuïtie bleek te zijn. 

In de avond bereid ik al veel voor, voor de ochtend. Broodtrommels maak ik klaar en zet ik in de koelkast. De ontbijttafel dek ik vast. Ik sta een uur eerder op dan de kinderen, zodat ik tijd heb om wakker te worden en te gronden en een intentie te zetten voor de dag. Zodra mijn wekker gaat, stap ik meteen uit bed. Met een slaperige hoofd strompel ik met mijn stapel kleding naar de badkamer. Soms word een van de kinderen wakker en begint te roepen, soms zelfs alle twee. Dat zijn de mindere ochtenden, want zij weten dat zij voor de ogen van de slaapschaap open zijn, niet horen te roepen, mits er een noodgeval is.