Als ik mezelf afvraag wat nu eigenlijk de grootste uitdaging in m'n leven is op dit moment, dan is dat toch wel het ouderschap. Kinderen zijn je spiegels. En meestal spiegelen ze jouw schaduwkant, jouw triggers, jouw angsten... maar ook de verantwoordelijkheid, die je draagt als ouder. Je wilt allemaal het beste voor je kind en dat ze opgroeien als gelukkige volwassen personen. Je hebt al levenservaring en ziet vaak sneller dan je kind in, of iets nou wel zo handig is. Daarbij ben je bang dat het je kind niet goed af gaat... ik denk dat ik daarom het loslaten zo lastig vind.
Ik weet dat ze het nodig hebben, want zo leren ze zelf ook hoe ze iets op kunnen lossen en wat nou wel en wat nou geen handige keuzes zijn. Dus dan komen we weer terug bij BALANS. Balans houden tussen, wanneer loslaten, wanneer de teugels aantrekken? Man, wat is dat soms lastig zeg. Helemaal om dit alleen te doen. Drie verschillende jongens van 15 (bijna 16), 8 en 6. Allemaal wat anders nodig...
Maar ik heb ook wat nodig. Ik wil ook gehoord en gezien worden. Maar door wie? Ja, door wie eigenlijk? En ergens, diep van binnen, weet ik het... Ik mag mezelf gaan zien. Mezelf gaan zien voor wie ik écht ben, m'n eigen behoeften, m'n eigen grenzen, maar ook, liever voor mezelf zijn. Ik hoef helemaal niet perfect te zijn. Ik mag fouten maken. M'n kinderen mogen fouten maken. Kinderen willen geen perfecte moeder, ze willen een mama die van ze houdt. Ik mag ook blijven geloven. Geloven in mijzelf en in mijn kunnen. Geloven in mijn kinderen... de belangrijkste personen in mijn leven, waar ik mij, oh zo verantwoordelijk over voel. De moeilijkste, maar ook meteen de mooiste taak in mijn leven. Mijn kinderen (inclusief mijn innerlijk kind).
Ik hou van jullie! Tot aan de maan en weer terug...
X Mama
Reactie plaatsen
Reacties