Opvoeden. Opvoeden is een spiegel, jezelf tegenkomen. Soms ook, jezelf horen praten ;-). Ik heb kids in verschillende fases, drie jongens van 14, 7 en 4, alle drie anders. Ik weet nog goed, toen het echte opvoeden begon, bij de oudste, dat ik elke keer dacht, ja, nu heb ik het in de hand, ik snap hoe het werkt, hoe ik met hem om kan gaan, maar telkens weer, brak er weer een andere fase aan, dan moest ik opnieuw bekijken waar we stonden. Bijvoorbeeld, wat er wel en niet goed ging en hoe ik dat kon aanpakken. Inmiddels, nog 2 kinderen verder, struggle ik daar nog steeds mee, want elk kind is anders, elke situatie en elke ontwikkelingsfase is anders.
Waar ik het meest tegen aan loop, betreft de opvoeding van mijn kinderen? Dat ik graag controle wil houden, mij verantwoordelijk voel voor wat zij doen/zeggen, daardoor houdt ik mij bezig, met wat anderen 'wel niet van mij denken'. Kortom, dat komt allemaal vanuit angst. Allemaal smoesjes naar mezelf waarom ik het zo doe, zoals; 'maar ik MOET toch consequent zijn?', 'Ik wil niet dat anderen last van mijn kinderen hebben, ik als ouder ben daar toch verantwoordelijk voor?'. Maar wat ik tussendoor bijna vergeet, is dat het mij ervan weerhoudt, om te genieten, om ze te geven wat ze écht nodig hebben. En elke keer, val ik weer in hetzelfde cirkeltje, hoe meer ik mijn best wil doen, hoe minder het lukt om bijvoorbeeld rustig te blijven, te zien wat écht belangrijk is, te genieten van mijn kinderen. Kortom, het levert vooral veel frustraties op! En van frustraties en verwachtingen, wordt niemand echt blij, denk ik zo?
Wat ik nu probeer, is toch om elke ochtend te gronden, door een meditatie te doen en een intentie te zetten voor de dag. Wanneer ik voel, dat het de verkeerde kant op dreigt te gaat, check ik even bij mezelf, hoe het nou écht met MIJ gaat en dan denk ik aan mijn intentie voor deze dag. Dan ga ik even terug naar de basis, 'Waar stoor ik me precies aan?', 'Wat is er nu echt gebeurt?', 'Hoe kan ik het best reageren op de situatie?', 'Wat hielp de vorige keer het beste in een soortgelijke situatie?'. Het helpt echt, om even een momentje bewustzijn te pakken.
Soms vliegen ze elkaar in de haren en dan geef ik hen een time-out, even in je eigen kamer, even rustig worden, allemaal even nadenken en daarna, vooral goed maken en bespreken, hoe we het een andere keer beter aan kunnen pakken. Babystapjes, hele kleine ministapjes, maar uiteindelijk zal iedereen in het gezin, de vruchten ervan plukken, daar blijf ik in geloven! En ondertussen, gaat mijn journey naar wie ik werkelijk ben, ook met mini stapjes, door alle afleidingen om me heen...
Reactie plaatsen
Reacties