Wie ben ik?

Weer gefaald, weer niet gelukt, weer een gefrustreerde moeder, weer grieperig, weer negatief aan 't denken. Vandaag voelde ik me niet fit, ik heb weinig gedaan en vooral films gekeken op de bank, onder een dekentje. Zielige films. Ik heb gehuild, als een baby. Geloof dat dat even nodig was. Damani lachte me stiekem uit, die maffe moeder, huilen om een film. Maar het was niet eens de film. Het was de emotie die het bij mij teweeg bracht, over mijn leven, mijn kinderen. Soms kan ik ze achter het behang plakken, geloof mij. Maar wanneer ze er niet zijn, dan baal ik van alle momenten dat ik me aan ze irriteerde, dat ze even teveel waren voor me. Dan mis ik ze en wil ik ze knuffelen en kusjes geven en vertellen dat ik van ze hou. Maar ze weten het, want zoals ik zeg, mama is altijd bij je, ik woon in jouw hartje. En als ik dan zeg, ik ga jullie missen! Zegt Marlo, kijk dan maar naar onze plantjes, dan kun je aan ons denken. Elke dag maakt Marlo van Lego of van een knutsel iets moois voor me. Reev helpt me met koken of het ontbijt. Damani laat Teddie steeds uit. Hun manier om te zeggen, ik hou van jou mama. Gelukkig is het onvoorwaardelijk, twee kanten uit. Nu mag ik ook weer wat zachter zijn voor mijzelf. Ik mag soms geïrriteerd zijn. Ik mag soms mijn dag niet hebben. Maar vooral, het is oké, dat ik mijzelf opnieuw mag leren kennen, dat ik mijzelf mag accepteren met zowel mijn mooie als minder mooie kanten. Ik mag trots zijn, waar ik ben gekomen en wat ik heb bereikt. Welke stappen ik heb genomen, welke niet over 1 dag ijs gingen natuurlijk, dat was een jarenlange reis, van tweestrijd. Dankbaar voor mijn lessen. Dankbaar voor mijn kansen. Op naar positiviteit, dankbaarheid, zachtheid, liefde en warmte en  nieuwe herinneringen maken met mijn kinderen, doggy en mijn nieuwe ik, wie ik ook mag zijn :-)